‘Monster-3D Incubator’ pleegt onderzoek naar onbekend, digitaal leven in digitale werelden. Ontdekkingsreizigers worden er op uit gestuurd om gebieden en dieren in kaart te brengen. Het binnenbrengen van deze levende vormen in een grote wereld, en het binnenbrengen van een willekeurige bezoeker, is het belangrijkste doel van Monster-3D Incubator op dit moment.

Over de verdwijning van professor Allan Smith op ‘Untitled World 0.9’.

Interview met Dr. Sam Clark

“Hoe en wanneer Allan Smith bij Monster-3d Incubator is gekomen, weet ik niet meer precies.
Er was natuurlijk een gat in de bezetting van het bedrijf ontstaan.
Vanaf de eerste onderzoeken en ontwikkelingen zijn we met een team van zeer gespecialiseerde wetenschappers en technici gaan werken.
Eigenlijk waren we allemaal te specialistisch opgeleid en geselecteerd. Mijn specialisme is die van de kinetische bewegingsleer.
Onze startfase ging zo voorspoedig, dat de onderzoeken en incubatieprogramma’s om te beoordelen meer nodig hadden dan alleen specialisme en techniek.
Om een oordeel te geven over onze eigen kweekprogramma’s kwamen wij kennis te kort op het gebied van de antropologische psychoanalisten en wellicht ontbrak er ook een stukje holistische filosofie.
Kortom we waren te snel gegroeid en in technisch opzicht te specifiek opgeleid.

Sommige mensen zijn er gewoon van de ene op de andere dag en lijken er altijd te zijn geweest. Bij ons was dat Allan Smith.
Prof. Allan Smith ging prat op zijn meervoudige specialismen als psychoanalyticus, kunsthistoricus en antropoloog.
Hij manifesteerde zich onder ons als een soort homo-universalis, een etalage van eruditie waar wij technici als manke dieren naast liepen.
Met veel vertoon riep hij dat onze creaties lege hulzen waren, die eigenschappen als roots, sociale opvoeding, historisch besef en instinct miste…..

We zagen een groot man in hem. Die eigenschappen hadden we ook gemist maar het ontbrak ons aan kennis om er iets aan te doen. Al snel liepen we als een soort schoolkinderen achter hem aan.
Er was in ons bedrijf een gat ontstaan. In dat gat sprong Allan Smith, vol en rond als een vat dat gevuld is met zelfgenoegzaamheid.

Zijn eerste missies waren niet eens zo’n debacle. Hij stond erop als eerste in een door ons geproduceerd wereld rond te lopen om daar de eerste waarnemingen te doen. Hij was volgens eigen zeggen een veldwerker, pionier en avonturier. Hij zou Rondkijken, waarnemen, en verslag doen.

De eerste keer dat Allan uitgezonden zou worden was voor ons een heel avontuur, zowel technisch als experimenteel. Bij dit experiment zou professor Allan Smith kunnen sterven maar hij drong er op aan, nee, hij stond erop, dat we hem zo snel mogelijk in die wereld zouden implementeren.
De wereld waar wij nog maar net klaar mee waren, was niet zo groot maar we waren er erg trots op.

Onze bedoeling was om daar vorm ‘R2’ in te kweken. De donkerpaarse kleur van de lucht, samen met het minimale aan water, zou een zeer geschikte biotoop voor deze form ‘R2’ zijn.

Alles ging deze eerste keer zeer voorspoedig. Het implementeren van Allan Smith was goed verlopen en volgens afspraak zouden we hem na een uur alweer terug halen.
Verder hadden ik en Che een soort dicteermachine voor Allan gemaakt. Hij kon een soort verslagen inspreken die dan direct in het centrum uitgeprint zouden worden. Contact vanuit het centrum met hem was niet mogelijk.

Al snel rolden er enorme hoeveelheden vellen met proza uit onze printer. Dit deed hij in de stijl van een soort reisverslag en soms zelfs in rijmvorm.
Na een uur moest Allan Smith de door ons meegegeven matrix ruimte uitvouwen, zodat wij hem konden terughalen. Zoals afgesproken startten wij de procedure, maar er gebeurde niets…..
Eerst dachten we dat er een enorme fout door ons was gemaakt totdat Che op de printer wees. Er werd een gedicht van Reinhard Maria Rilke uitgeprint. Dat hield in dat Allan zijn matrix dus nog niet had ontvouwen.

Het gespannen wachten in het centrum begon.

Na drie uur begon de man eindelijk dorst te krijgen en pas toen herinnerde hij zich dat hij zijn matrix kleed moest ontvouwen. Nu moesten wij ons weer haasten, maar hij was al snel terug.
Hij was volgens eigen zeggen euforisch geworden door de omgeving, al was ‘de wereld veel te klein, je zag te snel het einde van de horizon’ en dat kwam voor ons hard aan.

Eigenlijk gebeurde er de tweede en derde keer precies hetzelfde: Allan Smith werd op de wereld gezet en was alleen terug te halen wanneer hij dat zelf wilde. De derde keer brak er een flinke ruzie uit. Een aantal medewerkers, waaronder ikzelf, vonden het onverantwoord en zeer stupide dat hij niet op het afgesproken tijdstip zijn ruimte uitvouwde. De laatste keer moesten we 4 uur op hem wachten. Ook de verslagen vond ik niet duidelijk genoeg. Hij sprak in een soort ‘middeleeuwse-reisverslagen-taal’, waaruit we maar moeilijk iets bruikbaars konden halen.

Volgens eigen zeggen was hij geen man van de klok en waren onze tijden voor veldwerk absurd kort. Hierdoor kon je nooit de ziel van een landschap proeven en zou het altijd een armetierig zooitje wiskunde blijven.

Ik wilde Allan niet meer in de incubator werelden hebben en zeker niet als we met levende vormen zouden gaan werken. De ruzie liep enorm hoog op. Duncan is met mij gaan praten om de ruzie, waarin ik met mijn ontslag dreigde, te beslechten. Had ik toen maar voet bij stuk gehouden…
De vijfde keer zou Allan naar ‘World 09’ gaan, deze biotoop was een van onze grootste werelden op dat moment.

‘World 09’ bevatte twee verschillende levensvormen. De ‘Nurb’ en de ‘Vitex 3’, beiden prototypen, die naar mijns inziens veelbelovend waren.
Volgens afspraak zou Allan Smith uit de buurt van de dieren blijven en op afstand de waarnemingen verrichten.
Het meest onbetrouwbaarste is de ‘Nurb’. Gelukkig verpoost hij altijd op dezelfde plek, een beetje bij het water in wat lagere gebieden. We zouden Allan hoog neerzetten, zodat hij een goed en veilig uitzicht had.

Nadat we Allan in ‘World 09’ hadden geplant ging hij meteen op pad. Hij complimenteerde ons nog met de verscheidenheid aan begroeiing. Na 45 minuten kwam hij aan op de afgesproken plek van waaruit hij zijn waarnemingen op de levensvormen kan doen. Het was de eerste keer dat hij levend kweekmateriaal ging zien.
Op het moment dat hij de groep Nurbs zag was hij met stomheid geslagen. Dit was het enige moment dat Allan Smith even zijn mond hield (de printer stopt even..)

Daarna was het een waterval van euforische proza wat er uit de printer kwam rollen. Het was toen tijd om Allan Smith terug te halen. Uit het verslag van Che kunt u lezen dat alles klaar stond en weer liet Allan Smith het afweten. Hij rolde zijn matrix kleed niet uit. We zagen hem naar beneden lopen, recht op de groep Nurbs af.

Ik schreeuwde woedend naar de monitor in het centrum. Het hele team hield zijn adem in.
Al snel werd Allan omringd door een stel nieuwsgierige Nurbs. Ze deden hem niets, sterker nog, hij kon ze gewoon aanraken. De Nurbs begonnen hongerig aan zijn tas te knagen maar Allan deed niets, hij liet het gewoon.

Hij liet zijn bagage opvreten…

Nu moet u weten dat hier alle verbindingen inzitten, behalve die van de dicteermachine.
Eerst ging onze monitor uit. We konden hem niet meer zien. ‘Die man is gek!!!’, brul ik. ‘Haal hem terug!!!’
‘Onmogelijk’, zuchtte Che. ‘Zijn matrix kleed zit ook in die tas!’

Vanaf die datum hebben wij hem als vermist opgegeven…

Af en toe rollen er nog wel eens teksten vol met avonturen uit de printer van ‘World09’, maar aan het wetenschappelijk belang hiervan wordt getwijfeld.”